Ζούμε από σύμπτωση ή από σύμπτωμα

Ζούμε από σύμπτωση ή από σύμπτωμα Ας μας ξυπνήσει κάποιος απ’ αυτόν τον εφιάλτη. Ας μας πουν, πως ένα κακό όνειρο ήταν και πάει. Ας ανοίξει ένα παράθυρο στη σφιγμένη μας ψυχή, που δεν θα είναι η φοβισμένη μας ματιά στην ακολουθία των οικτιρμών.                          Ας γίνει κάτι, να μην είναι οι άνθρωποι απελπισμένοι αριθμοί, να μην είναι ανακοινωθέντα σ’ έναν ανελέητο κατάλογο που μας βυθίζει κάθε μέρα και πιο πολύ στην απόγνωση.                                                                Ας ξημερώσει επί τέλους μια άλλη μέρα. Μια μέρα από τις παλιές. Μια συνηθισμένη μέρα, απ’ αυτές που μας βάραιναν και μας αγανακτούσαν και μας ζόριζαν, για να κερδίσουμε ένα χαμόγελό τους.                                                     Ναι, μια μέρα απ’ αυτές που μας χάρισε ο Θεός και όχι απ’ αυτές που μας πήρε το σκοτάδι. Μια μέρα που θα μας γεμίζει και δεν θα μας καταργεί, ούτε θα παραχωρεί το χρόνο μας μέσα από προϋποθέσεις και περιορισμούς σε μια επιφάνεια ζωής.                                    Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τον ήχο απ’ τα δελτία ειδήσεων σαν πένθιμες καμπάνες και κρεμόμαστε απ’ τα χείλη των επιδημιολόγων στα «παράθυρα», για μια χαραμάδα ελπίδας. Περιμένουμε τον εξαιρετικό κ. Τσιόδρα να μας ανακουφίσει με κάποιο νέο από την επιστημονική κοινότητα και ακούμε τον απολογισμό σε νεκρούς και νοσούντες. Βλέπουμε την αγωνία του για την επόμενη μέρα να εκφράζεται μέσα από μαθηματικούς τύπους και στατιστικές και μένουμε αμήχανοι στην κατηγοριοποίηση των ηλικιών και στη διάκριση των ποσοστών σε άνδρες και γυναίκες, της λίστας των θυμάτων.                                    Δηλαδή οι εβδομήντα ετών και άνω, είναι δεν είναι υγιείς, είναι ευπαθής ομάδα. Εντάξει να συμφωνήσω αφού το λέτε εσείς.                  Όμως οι νέοι άνθρωποι που χάθηκαν και χωρίς υποκείμενο νόσημα, τι είχαν, προηγούμενα με τον ιό; Επίσης δεν έχω καταλάβει τι κρύβει η αναφορά σε ποσοστά ή απόλυτους αριθμούς, των θανόντων ή νοσούντων χωριστά σε άνδρες και γυναίκες.                                                  Υπονοεί κάτι στις επιλογές του ιού; Τα λέω όλα αυτά, γιατί ως εβδομήντα και άνω, αλλά και άνδρας, με βλέπω να φυλακίζομαι στα τετραγωνικά του σπιτιού μου και η γυναίκα μου να έχει ελευθέρας από την επιστημονική κοινότητα.                                                           Όπως και να έχει πέρα από το χιούμορ, οφείλουμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον κ. Τσιόδρα και στον κ. Χαρδαλιά, γιατί μας κράτησαν ζωντανούς με ελάχιστα θύματα στην Πατρίδα μας.                                                           Και όλα αυτά την ώρα που οι ΑΧΤΑΙΝΙΣΤΟΙ κυβερνήτες των μεγάλων δυνάμεων αντιμετώπιζαν τον ΙΟ σαν ένα απλό κρυολόγημα που θα τέλειωνε στις 12 Απριλίου, ή ότι θα αποκτούσε ο πληθυσμός τους ανοσία της αγέλης.                                                              Μάλλον μπερδέψανε την ανοσία με την ανοησία. Αυτό είναι το προνόμιο των ισχυρών, να αποφασίζουν αυτοί για το αν και πως θα πεθάνουμε εμείς.                                                   Για το αν θα ζήσουμε και πως θα ζήσουμε, όπως μας προανήγγειλε και η κ. Ούρσουλα φον ντε Λάγεν για τον περιορισμό των ηλικιωμένων στο σπίτι, μέχρι το τέλος του 2020.          Μάλλον μπέρδεψε και αυτή ότι η υποκλοπή της ζωής μας είναι μια ανεκτή πράξη λογοκλοπής. Βέβαια όλα αυτά δεν είναι τυχαία ούτε ασύνδετα, έχουν να κάνουν με τη δική μας εκτίμηση και είναι σε απόλυτη συνάρτηση των δικών μας θέσεων και πράξεων(εκτός εξαιρέσεων που αποτελούν την μειοψηφία δυστυχώς).                                                     Κοίταζα στη δημοσκόπηση της MRB τις προτιμήσεις του κόσμου μετά τη λήξη της «καραντίνας» και μ’ έπιασε απελπισία. Είμαστε αδιόρθωτοι.                                                            Δεν υπάρχει ΣΩΤΗΡΙΑ.                                  Αφήστε τους ιούς να κάνουν πάρτι στις ΜΕΘ. Το 35% Θέλει να πάει στο κομμωτήριο, 28% διακοπές στο εσωτερικό, 20% να αγοράσει ρούχα και παπούτσια και συνεχίζει με επιθυμίες για καλλωπισμό… έως αγορά αυτοκινήτου.                                                       Καλά, αγαπημένα πρόσωπα δεν έχετε μωρέ για να τα συναντήσετε; Συγγενείς-παιδιά-εγγόνια δεν σας λείψανε; Τα εγγόνια σας δεν τα επιθυμήσατε; Οι φίλοι σας, οι παρέες σας δεν σας λένε τίποτα; Δεν σας θυμίζουν τίποτα; Τα έφαγε όλα ο καταναλωτισμός; Όλα στο μίξερ και η ανθρωπιά μας και οι σχέσεις μας και το συναίσθημα, παραγγελία στη ματαιότητα; Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο, εκτός του ότι ζούμε από σύμπτωση ή από σύμπτωμα. Τουλάχιστον αυτές τις μέρες του Θείου Δράματος ας αναλογισθούμε την αγωνία των ανθρώπων που δοκιμάζονται και ας προσευχηθούμε γι’ αυτούς.                                  Ας δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας με κάθε τρόπο στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, που δίνει τη δική του μάχη με έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό.                                                         Ας δείξουμε τη συμπάθειά μας, στα σώματα ασφαλείας, που έχουν αναλάβει την προστασία μας αψηφώντας το δικό τους κόστος. Ας ευχαριστήσουμε όλους τους εργαζόμενους που έχουν αναλάβει τον διατροφικό εφοδιασμό της αγοράς μέχρι τη διάθεση στα καταστήματα μέσα από εξαντλητικά ωράρια.                      Όπως επίσης και όσους φροντίζουν για την εξυπηρέτησή μας (ΜΜΕ, ΜΜΜ φαρμακεία,βενζινάδικα, ντελίβερι, κ.λ.)αυτές τις δύσκολες μέρες.                                             Και ας τους ευχηθούμε Καλή Ανάσταση και το Άγιο Φως να φωτίζει το νου και την καρδιά τους.                                                                       Καλό Πάσχα σε όλους.                           Μαγκλάρας Βασίλης         [email protected]