Δέκα μήνες μετά την εγκληματική επίθεση με το βιτριόλι στην Καλλιθέα που συγκλόνισε το πανελλήνιο και όχι μόνο, η Ιωάννα Παλιοσπύρου μιλά για πρώτη φορά στη Σόνια Καζόνι και στο περιοδικό «ΟΚ!».
Μιλώντας για εκείνη την ημέρα είπε: «Ήταν πρωί και μόλις είχα φτάσει στο γραφείο. Τη στιγμή που μπήκα στην είσοδο συνέβη ό,τι συνέβη. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω είναι αυτή η έντονη, βαριά χημική μυρωδιά όταν έπεσε πάνω μου, στο πρόσωπό μου, ένα παχύρρευστο υγρό. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν κάποιο οξύ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον αφόρητο πόνο που ένιωσα και τον μεγάλο πανικό που με κατέβαλε. Είχα την αίσθηση πως εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω, πως φεύγει η ζωή μου και ένιωθα αβοήθητη και ανήμπορη. Έφυγα ουρλιάζοντας, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια και πήγα ενστικτωδώς μέχρι το απέναντι φαρμακείο. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Πιστεύω ότι λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης. Έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου οι τρομαγμένες εκφράσεις των ανθρώπων στο φαρμακείο. Δεν τολμούσε να με ακουμπήσει κανείς. Πάγωσαν, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Φώναζα “Βοηθήστε με, καίγομαι, πεθαίνω”. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να αντέξω, να παλέψω για να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Μέσα στον πανικό μου, έναν πρωτόγνωρο πανικό και απελπισία, ένιωθα πως είμαι η μόνη που μπορούσα να με βοηθήσω».
Για τους πρώτους μήνες μετά την περιπέτειά της τόνισε: «Χρειάστηκα μήνες για να καταλάβω τι μου έχει συμβεί. Άργησα πολύ και θα εξηγήσω γιατί. Ρωτούσα τη γιατρό μου για ποιο λόγο δεν μπορούν να επουλωθούν τα τραύματα και μου έλεγε: “Έχεις εγκαύματα ολικού πάχους”. Δεν αντιλαμβανόμουν τι είναι αυτό, δεν είχα ιατρικές γνώσεις. Μου εξηγούσε ότι η αναπλαστική λειτουργία είχε καταστραφεί, είχε καεί και προσπαθούσαν να αναπληρώσουν αυτή τη λειτουργία με μοσχεύματα. Για να το καταλάβω, μου εξηγούσε: “Όταν κάτι καίγεται, χάνεται για πάντα, εξαφανίζεται… Δεν μπορείς να έχεις το ίδιο δέρμα ξανά”. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, αρκεί να σκεφτεί πως όταν σε έναν άνθρωπο συμβαίνει κάτι τέτοιο, μετά ζυγίζει λιγότερα κιλά, διότι έχει κάψει και έχει χάσει βασικά στοιχεία από τον οργανισμό του. Βέβαια, τότε δεν είχα ακόμα δει τι έχω πάθει»
Για την πορεία της υγείας της δήλωσε: «Πριν από λίγες μέρες πήρα μια εκτίμηση από ένα εξειδικευμένο σε εγκαύματα νοσοκομείο της Γαλλίας σχετικά με την κατάστασή μου, η οποία ήταν αποκαρδιωτική. Εκκρεμούν πολλές και πολύπλοκες επανορθωτικές επεμβάσεις, πολύ επίπονες, που εγκυμονούν και μια σειρά από κινδύνους, είναι μια μακρά διαδικασία, με όλο το ψυχολογικό και οικονομικό κόστος που συνεπάγεται αυτό για έναν άνθρωπο και την οικογένειά του. Δεν υπάρχει κάποιος γιατρός που μπορεί να μου πει με σιγουριά πόσα χειρουργεία θα χρειαστώ, γιατί παίζει ρόλο το πώς θα ανταποκριθεί ο οργανισμός μου. Τα πιο σημαντικά θα είναι στο μάτι και στο αυτί μου. Όταν θα είμαι έτοιμη, θα ξεκινήσουμε και μία ακόμα διαδικασία με διατατήρες και δερματικά μοσχεύματα για να ενισχυθούν κάποιες περιοχές που είναι εντελώς κατεστραμμένες. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλά περιστατικά εκτεταμένων χημικών εγκαυμάτων. Είναι πολύ πιθανό να χρειαστώ συνδρομή και θεραπείες από κέντρα αποκατάστασης του εξωτερικού, όπου τέτοια περιστατικά δυστυχώς είναι πιο συχνά και υπάρχει μεγαλύτερη εξειδίκευση στην αντιμετώπισή τους. Κάτι τέτοιο σημαίνει επιπλέον έξοδα μετάβασης, διαμονής και πληρωμής νοσηλευτικών δαπανών για εμένα και τη μητέρα μου, τα οποία ακόμα δεν ξέρω αν και πώς μπορούν να καλυφθούν».
Για την στήριξη από την οικογένειά της: «Η μητέρα μου έχει δείξει αστείρευτη ψυχική δύναμη. Ήταν εκεί για μένα κάθε φορά που έπεφτα και ένιωθα πως δεν αντέχω άλλο. Κάθε φορά που με κυρίευε φόβος για τη ζωή μου και απελπισία για το μέλλον ήταν εκεί να με “σηκώσει”. Μας έχουν δέσει καταστάσεις που ποτέ δεν περίμενα να ζήσουμε, που μόνο μια μάνα με μια κόρη θα μπορούσαν να αντέξουν. Την είδα να γερνάει μέσα σε λίγες μέρες και να επιβαρύνεται και η δική της υγεία. Σκέψου ότι ένα πρωί τον περασμένο Μάιο την πήραν τηλέφωνο πως είμαι στο νοσοκομείο και από τότε δεν έχει γυρίσει σπίτι της. Έχει κληθεί να αντιμετωπίσει σκληρές εικόνες, δυσβάσταχτες καταστάσεις… μια πραγματικότητα που ξεπερνά τη φαντασία και τα έχει καταφέρει και για τις δυο μας. Είναι μια μάνα που μου έχει δώσει ζωή δύο φορές».
Στην ερώτηση της δημοσιογράφου ποια είναι πλέον η καθημερινότητά της, η Ιωάννα απάντησε: «Δεν μπορώ καθόλου να εκτεθώ στον ήλιο. Πέρα από τους λόγους της εικόνας μου, που δεν με κάνει να νιώθω άνετα να κυκλοφορώ, δεν μπορώ να εκτεθώ στο φως της μέρας για λόγους ευαισθησίας. Δεν μπορώ να εργαστώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, το ίδιο και η μητέρα μου, που με φροντίζει καθημερινά αφού η όραση και η κίνησή μου δεν έχουν ακόμα αποκατασταθεί. Πρέπει να φοράω μια σκληρή ειδική μάσκα στο πρόσωπο. Ο ρόλος της είναι να πιέζει τις ουλές 24 ώρες το 24ωρο και είναι πολύ περιοριστική. Τη βγάζω μόνο για να φάω και να κάνω μπάνιο. Όλες τις υπόλοιπες ώρες τη φορώ. Ακόμα κι αν θέλω να πιω νερό, δεν μπορώ, πρέπει να πιω με καλαμάκι. Δεδομένου πως έχω εγκαύματα και ουλές σε όλο το σώμα, φοράω ειδικά πιεστικά ρούχα από ίνες σιλικόνης για να ασκούν πίεση στα τραυματισμένα σημεία. Όλη αυτή η κατάσταση είναι δύσκολη και ψυχοφθόρα. Τα μοσχεύματα που έχω χρειάζονται συνεχή ειδική περιποίηση για να μην απορριφθούν από τον οργανισμό μου. Είναι κάτι που θα πρέπει να γίνεται εφ’ όρου ζωής, για να μη χρειαστεί να αντικατασταθούν. Στα σημεία των εγκαυμάτων, που είναι πολύ ευαίσθητα, προκύπτουν συνεχώς μικροτραυματισμοί και μολύνσεις, έτσι το μπάνιο μου μπορεί να γίνει μόνο με αντισηπτικό. Η μητέρα μου έχει αναλάβει την αποκλειστική φροντίδα μου. Δεν σου κρύβω πως ακόμα και ύστερα από τόσους μήνες δεν είμαι εξοικειωμένη με την εμφάνιση των τραυμάτων μου. Δεν νιώθω άνετα να ακουμπήσω τον εαυτό μου, δεν είναι καθόλου ευχάριστη η αίσθηση όταν με ακουμπάω, ούτε η εικόνα μου όταν με βλέπω. Η όψη μου μέχρι και σήμερα με τρομάζει».
Για την δράστρια δήλωσε: «Είναι διαφορετικό, χωρίς να λέω πως είναι λιγότερο σοβαρό, το να πάθεις ένα ατύχημα στον δρόμο ή να αρρωστήσεις σοβαρά, και διαφορετικό να ξέρεις πως δίνεις μια μάχη για να κρατηθείς στη ζωή γιατί κάποιος άλλος άνθρωπος το επιδίωξε, μάλιστα με επιμονή. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς την αδικία, τα ερωτηματικά και τον θυμό μέσα στον πόνο σου. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω την άρνησή της να απαντήσει στα αμέτρητα “γιατί” που όλοι μας έχουμε, παρόλο που έχει δηλώσει μέσω του δικηγόρου της πως η πρόθεσή της είναι να το κάνει, να απολογηθεί. Δεν ξέρω ποια είναι η σκοπιμότητά της, αλλά είναι κάτι που με στρεσάρει, με στενοχωρεί και με θυμώνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένει προκλητικά να συνεχίζει να προσβάλλει εμένα και την οικογένειά μου και να μας στερεί το δικαίωμα για απαντήσεις. Είναι νομικό της δικαίωμα να μη θέλει να απολογηθεί, αλλά δεν είναι ηθικό της δικαίωμα. Και με θυμώνει που δεν γνωρίζω τον λόγο που η ζωή η δική μου και της οικογένειάς μου έχει γίνει εφιάλτης τους τελευταίους δέκα μήνες. Για μένα η στάση της επιβεβαιώνει πως οι επανειλημμένες απόπειρες που έκανε να με σκοτώσει ήταν απολύτως συνειδητές, με διαρκή σχεδιασμό και χωρίς την παραμικρή μεταμέλεια. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος μπορεί να είναι τόσο απάνθρωπος χωρίς να έχει την παραμικρή πρόκληση».
