Εκδήλωση-Βιβλιοπαρουσίαση για τα 100 χρόνια της Ρωσικής Οκτωβριανής Επανάστασης στην Πτολεμαΐδα

Διοργανώνει η τοπική Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ) και οι εκδόσεις Red–Marks

Κυριακή 12 Νοεμβρίου, 11.30 πμ , καφέ Σπλέντορ.

Παρουσιάζουμε το βιβλίο του επαναστάτη Βίκτορ Σερζ, «Έτος Ένα της Ρώσικης Επανάστασης» που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά.

Συζητάμε για τα διδάγματα που αφορούν τη σημερινή πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, το σύστημα του κέρδους , της φτώχειας και της ανεργίας, το σύστημα που γεννά τον πόλεμο, τον φασισμό και την καταπίεση.

Απευθυνόμαστε ανοιχτά στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που αγωνίζονται για να αλλάξουν τον κόσμο και ψάχνουν απαντήσεις.

Εκατό χρόνια μετά την Επανάσταση στη Ρωσία, οι οπαδοί της άποψης ότι ο καπιταλισμός είναι το κορυφαίο στάδιο στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών, θεωρούν ότι έχουν ξεφορτωθεί την απειλή από το «φάντασμα» του κομουνισμού.Η συ­γκυ­ρία τους βοη­θά­ει: στις τε­λευ­ταί­ες 3-4 δε­κα­ε­τί­ες η ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά κι­νή­μα­τα, διε­θνώς, δεν έχουν κα­τορ­θώ­σει να θέ­σουν το πρό­βλη­μα της εξου­σί­ας με επα­να­στα­τι­κό τρόπο, με τις εξε­γέρ­σεις «από τα κάτω». Οι κυ­βερ­νή­σεις της Αρι­στε­ράς στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή προ­ήλ­θαν κυ­ρί­ως μέσα από εκλο­γι­κές νίκες και ήδη έχουν μπει σε δια­λυ­τι­κή φάση κρί­σης, ενώ η ελ­πι­δο­φό­ρα έκρη­ξη των αρα­βι­κών εξε­γέρ­σε­ων κρά­τη­σε λίγο και απο­συ­ντέ­θη­κε κάτω από την διπλή πίεση των δυ­τι­κό­φι­λων κα­θε­στώ­των και  του Πολιτικού Ισλάμ/Αδελ­φών Μου­σουλ­μά­νων.

Και όμως. Εκα­τομ­μύ­ρια αγω­νι­στές-στριες που πα­λεύ­ουν διε­θνώς, μέσα στις πιο δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες, εξα­κο­λου­θούν να επι­μέ­νουν και να ανα­ζη­τούν στρα­τη­γι­κή έμπνευ­ση στην ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή πα­ρά­δο­ση που δη­μιούρ­γη­σε ο Οκτώ­βρης και η «γενιά» των επα­να­στα­τών που ανα­δύ­θη­κε μέσα από το επα­να­στα­τι­κό κύμα του 1917-28.

Η επαναστατική ανατροπή, που ξεκίνησε από τη Ρωσία αλλά απλώθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη,  δεν είναι δυ­να­τόν να γίνει κα­τα­νοη­τή αν δεν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με τη φρι­κτή εμπει­ρία του Α’ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου. Όταν οι κα­πι­τα­λι­στές, ανα­ζη­τώ­ντας διέ­ξο­δο στην κρίση του συ­στή­μα­τος και τους αντα­γω­νι­σμούς με­τα­ξύ των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, δεν δί­στα­σαν να βυ­θί­σουν την αν­θρω­πό­τη­τα στο επί­πε­δο μιας μα­ζι­κής αλ­λη­λο­σφα­γής. Η υπεν­θύ­μι­ση έχει ση­μα­σία, γιατί και σή­με­ρα ο κα­πι­τα­λι­σμός διε­θνώς περ­νά­ει μια βαθιά και πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κρίση, όπου όλες οι «λύ­σεις» που συ­ζη­τιού­νται θα απο­δει­χθούν αι­μα­τη­ρές. Είτε με την κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κή έν­νοια, δη­λα­δή με την πλήρη ισο­πέ­δω­ση των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των. Είτε, ακόμα, και με την κυ­ριο­λε­κτι­κή έν­νοια, γιατί ου­δείς δι­καιού­ται να υπο­τι­μά την αύ­ξη­ση των εξο­πλι­σμών, την έντα­ση των πο­λέ­μων «δι’ αντι­προ­σώ­πων», τα σύν­νε­φα που πυ­κνώ­νουν στην Κορέα ή στη θά­λασ­σα της Ν. Κίνας…

Ένα από τα πιο δη­λη­τη­ριώ­δη επι­χει­ρή­μα­τα των απο­λο­γη­τών του κα­πι­τα­λι­σμού είναι ότι ο Οκτώ­βρης ήταν ένα «κόκ­κι­νο πρα­ξι­κό­πη­μα». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν η πιο με­γά­λη δη­μο­κρα­τι­κή νίκη στην ιστο­ρία της αν­θρω­πό­τη­τας.Ένα βαθύ δη­μο­κρα­τι­κό πρό­γραμ­μα (Ψω­μί-Γη-Ει­ρή­νη!) επι­βλή­θη­κε «μο­νο­με­ρώς» και ακα­ριαία, γιατί την υλο­ποί­η­σή του ανέ­λα­βαν οι επα­να­στα­τη­μέ­νες ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες, που για πρώτη φορά στην ιστο­ρία απά­ντη­σαν στο πρό­βλη­μα της εξου­σί­ας, απαι­τώ­ντας να συ­γκε­ντρω­θεί όλη η εξου­σία στα χέρια των δικών τους ορ­γά­νων, στα χέρια των σο­βιέτ των ερ­γα­τών-αγρο­τών-στρα­τιω­τών.  Ακόμα και σήμερα, στους το­μείς της εκ­παί­δευ­σης, της τέ­χνης, της ρύθ­μι­σης των αν­θρώ­πι­νων σχέ­σε­ων (π.χ. στην οι­κο­γέ­νεια και στη σε­ξουα­λι­κό­τη­τα) ο σύγ­χρο­νος κό­σμος, 100 χρό­νια μετά, υστε­ρεί κατά πολύ από τις θε­σμί­σεις και τις κα­τα­κτή­σεις που επι­τεύ­χθη­καν σε μια φτωχή και κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη χώρα, κατά το «Έτος Ένα» της επα­να­στα­τι­κής Ρω­σί­ας.

Η οκτωβριανή επανάσταση ηττήθηκε. Υπο­χρε­ώ­θη­κε να αντι­με­τω­πί­σει την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ει­σβο­λή, την ανα­σύ­ντα­ξη των αντε­πα­να­στα­τι­κών εσω­τε­ρι­κών δυ­νά­με­ων, έναν άγριο εμ­φύ­λιο πό­λε­μο. Παρά τη στρα­τιω­τι­κή νίκη της, η πο­λιορ­κη­μέ­νη πλέον επα­νά­στα­ση υπο­χρε­ώ­θη­κε σε με­γά­λες υπο­χω­ρή­σεις. Ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός οδήγησε στη σταλινική αντεπανάσταση που συ­νέ­τρι­ψε τε­λι­κά τον μπολ­σε­βι­κι­σμό και τα τε­λευ­ταία «οχυρά» του Οκτώ­βρη μετά το 1928, οικοδομώντας καθεστώτα κρατικού καπιταλισμού. Αυτά είναι που κατέρρευσαν στην πραγματικότητα το 1989-91 και όχι ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός… Στην πείρα του Οκτώ­βρη, στην πείρα του κο­ρυ­φαί­ου επα­να­στα­τι­κού κύ­μα­τος στην ιστο­ρία, οι αγω­νι­στές του σή­με­ρα θα βρουν τα κρι­τή­ρια, θα βρουν τη λο­γι­κή, για να γρά­ψουν οι ίδιοι το ανα­γκαίο επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα στην εποχή μας. Όπως άλλη έλεγε και μια άλλη επαναστάτρια της εποχής, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, το δίλημμα που θέτει ο καπιταλισμός στην κρίση του είναι «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Και πως, από αυτή τη σκοπιά, «το μέλλον ανήκει παντού στον μπολσεβικισμό»…