Η ανισορροπία της ισορροπίας (γράφει η Ράνια Στυλιάδου)

Πολύ ελαστικούς και ανεκτικούς δε μας θέλουν στο όνομα της συμπερίληψης;

Να ανεχόμαστε την ασχήμια και την αφιλτράριστη αισθητική του κάθε «καλλιτέχνη»

Να ανεχόμαστε τη χλεύη των Θείων.

Να ανεχόμαστε την έκθεση των παιδιών και την ενεργό συμμετοχή τους σε σύγχρονα Σόδομα και Γόμορα (θα ήθελα πολύ να μου πει κάποιος από πότε η συμμετοχή των ανηλίκων σε εκδηλώσεις pride έγινε δικαίωμα;

Να ανεχόμαστε τον κάθε είδους αυτοπροσδιορισμό που οδηγεί δίμετρους άνδρες στις γυναικείες τουαλέτες (και τούμπαλιν) όπου πηγαίνουν και νεαρά κορίτσια, απλά επειδή στον όνομα του ¨σεβασμού¨ προς την προτίμηση του καθενός, τη μία ημέρα μπορούν να είναι Barbie και την άλλη ο Ταρζάν.

Να υφιστάμεθα τον ξυλοδαρμό επειδή βάλθηκαν, εκτός των άλλων, να καταργήσουν και την βιολογία.

Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω τόση μεγάλη προσπάθεια να κατακτηθεί η αξιοπρέπεια μέσα από την αναξιοπρέπεια.

Πρώτη φορά βλέπω τόσο στρουθοκαμηλισμό και ανοχή για να μην θίξουμε καμία τρίχα από το στέρνο της Μις Υφήλιος.

Πρώτη φορά βλέπω να γίνεται τόσο μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί η αποτυχία, για να καταστραφούν θεσμοί, για να αποδομηθεί  η οικογένεια, για να εξευτελιστούν ιδεώδη, ιδανικά και αξίες.

Κουράστηκα να μου ζητούν να σέβομαι άλλες αξίες και δικαιώματα την ώρα που οι δικές μου αξίες και τα δικαιώματα καταπατώνται με την άνεση που έχει δημιουργήσει η έννοια της συμπερίληψης, της woke κουλτούρας, της κουλτούρας «αυξημένης επαγρύπνησης» και ότι άλλο σκεφτεί κάποιος να μας πλασάρει.

Ίσως κάνω λάθος αλλά αισθάνομαι ότι αυτή η «αυξημένη επαγρύπνηση» περιέχει μεγάλη δόση αποχαύνωσης και τάσεως να επιβληθεί ο  λήθαργος σε πολλά πράγματα.

Άσε πια με τις ταμπέλες: ομοφοβία, , ιντερφοβία, τρανσφοβία, αμφιφοβία, θρησκευτικός φανατισμός και πάει λέγοντας.

Περισσότερο μας απασχολεί πλέον η κατάταξη που έχουμε στο Rainbow Map παρά το τι κάνουμε σε σχέση με την ανάπτυξη, την ανεργία, την ακρίβεια, την φορολογία, την παιδεία.

Δεν έχω πρόθεση να θίξω κανέναν άνθρωπο για τις επιλογές του.

Απλά, να καταλάβουμε όλοι ότι όσο διαφορετικός είσαι εσύ για εμένα, άλλο τόσο είμαι εγώ διαφορετική για εσένα.

Για εσένα όμως αυτό είναι δικαίωμα, ενώ εμένα μου κολλάει αυτόματα κάποια ταμπέλα και με τοποθετεί απέναντι.

Θα σε σέβομαι όταν με σέβεσαι, θα σε αποδεχθώ όταν με αποδεχθείς κι εσύ.

Στην ίδια κοινωνία ζούμε. Πάντα ζούσαμε στην ίδια κοινωνία.

Τις ισορροπίες να κρατήσουμε και το σπουδαιότερο: να μην γινόμαστε έρμαιο της κάθε ξενόφερτης μόδας. Δεν είμαστε ούτε Αμερική, ούτε Γαλλία, ούτε καν Ιταλία. Είμαστε Ελλάδα με ταυτότητα ιστορική, πολιτισμική, θρησκευτική που οφείλουμε να διαφυλάξουμε, όπως κάνουν όλα τα υπόλοιπα κράτη.