Ω, Όλυμπε, με τους αχλείς μύθους σου
την σπάνια και άγρια ομορφιά σου
πειρασμέ στη γαλήνη των άδολων ψυχών
με τα παράξενα και μυστήρια φαινόμενά σου
τόπε προσκυνηματικέ και αναβιωματικέ
τους πάντες μαγεύεις και προσελκύεις
με τη γραφικότητά σου
με τα βουβά και σκοτεινά σου μυστικά
με τα ιερά σου σπήλαια και τις απόκρημνες κορυφές σου.
Ω, ελληνικέ τόπε, δύναμη με τα τελλουρικά σου μυστήρια
βασίλειο επιβλητικό των ιστορικών
θρησκευτικών αναμνήσεων
ηλιόλουστος λάμπεις στις καρδιές μας
με τις χιονισμένες κορφές σου.
Με δέος και ρίγος μαθαίνουμε να σεβόμαστε
το θρόνο του κεραυνοφόρου σου Δία
ω, πανέμορφη και πολύκορφη πυραμίδα των θεών
αξεπέραστο μνημείο της φύσης
αυτοκράτορα της μεγαλοπρέπειας και της έκστασης
εκλεκτέ του Υψίστου Διός
ευγενή βασιλιά της ομορφιάς και της μέθης των τοπίων σου
σ’ εσένα θα εμπιστευτώ το μεγάλο μυστικό της καρδιάς μου
για το χρυσάφι του θαυμασμού
που κρύβω στην παραμυθένια και ισχυρή σου δύναμη
που κρέμεται στη μεγάλη ακμή του Δία
στην ψηφιδωτή έπαυλη του Διόνυσου
με τις εισαγόμενες και μη θεότητες της λατρείας σου.
Ω, ολόλαμπρο και φωτεινό όρος
των ανεξερεύνητων αισθήσεων
και των ανεξήγητων παραισθήσεων
ασπάζομαι την υψίστη δύναμή σου
στα ύψη και στις ουράνιες θείες πύλες
των ενεργειακών μυστηρίων σου
και της Ιερής Γεωγραφίας σου
κλαίω με λυγμούς στη θέα των παράξενων τοπίων σου
σ’ ακολουθώ στα μυστικά της κατοικίας των θεών
μαγεύομαι στο κοίταγμα των ηλιοβασιλεμάτων σου
και των φωτοσκιάσεων σου
μονάζω στην ισχυρή και πνευματική σου υπόσταση
που διεκδικεί σιωπηλά και αδιόρατα
την ψυχή μου
την ψυχή του κάθε Έλληνα και Ελληνίδας
την ψυχή του Ελληνισμού.
